Ինչպես խոսքը դարձնենք երգ

Գրական-հայրենագիտական ճամփորդություն դեպի Չանախչի

Նոյեմբերի 1
Սկիզբը՝  9.00 — Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու մոտից
Ավարտը՝ 18.00

Արածոյով դեպի Արաքս

Ծրագրում.

Այց Պարույր  Սևակի  տուն-թանգարան, այգի

1. Հանդիպում Չանախչիի դպրոցում:
2. Քայլք  Չանախչիում՝  ուղևորվելով  դեպի  բանաստեղծի  հայրականուն  տուն
3. Կարդում ենք Սևակ՝   քննարկում   բանաստեղծի  այգում։
4. Քայլարշավ  դեպի  Գեղամավանք  (գյուղի  վերևի հատված)
5. Գեղամավանք՝    հյուրասիրություն։
6. Քայլարշավ դեպի  Վերին Չանախչի (Զանգակատունը  նախկինում այդպես է կոչվել՝  Վերին և  Ներքին  Չանախչի)՝  Հորթում  կոչվող  տարածք։

094034448 Ավետիք Գրիգորյան (գիտաշխատող)
094 631024 Թամար Գաբրիելյան (պատմության ուսուցիչ)
093 892813 Թամար Հովհաննիսյան (դպրոցի տնօրեն)
094 172525  — Սևակավանի տնօրեն՝ Մանուշակ Մանուկյան —

Ժոզե Սարամագո: Նոբելյան բանախոսություն

Նոբելյան բանախոսություն

Այն մասին, թե հերոսներն ինչպես են արհեստ սովորեցնում հեղինակին
Երբևէ ինձ հանդիպած մարդկանցից ամենաիմաստունը ո՛չ կարդալ գիտեր, ո՛չ գրել: Առավոտյան ժամը չորսին, երբ նոր օրն ավետող արեգակը հազիվ սկսում էր ծիկրակել Ֆրանսիայի հեռավոր երկնքում, ինչ-որ տեղ, նա ելնում էր թախտից և արոտի քշում կես դյուժինի չափ խոզերին, որոնց արգանդի բեղունությունից էր կախված էր իր ու կնոջ կուշտ ու սոված լինելը: Մորս ծնողներն ապրում էին այդ մի քանի խոզը պահելով, դրանց շնորհիվ, իսկ գոճիները վաճառում էին Ալենտեժո գավառի Ազինյագա գյուղի իրենց հարևաններին:

Գրական ակումբի հյուրն է Լիլիթ Բլեյանը

Հոկտեմբերի 23, ժամը 14.30, «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր, Մայր դպրոց, Մեդիա դահլիճ

Ծրագրում..

Ինչպես խոսքը դարձնել երգ

• Հայերեն տեքստերը երաժշտության հետ ինտեգրելու յուրահատկությունները։
• Ինչպես մաքրել հայալեզու երգերը տարբեր լեզվական ազդեցություններից։
• Պոեզիան երգի վերածելու կարևոր հմտություններ

Ես սիրում եմ բառը: Գաբրիել Գարսիա Մարկես

— Ի՞նչն է խթանում ձեր գրելու ցանկությունը՝ պատկերը թե՞ ռիթմը:
— Պատկերը: Հիմքում միշտ կա մի պատկեր, որը հաճախ կտրված է որևէ պատմությունից, որևէ փաստից: Նախապես դա մի ինքնուրույն բջիջ է, որը չեմ կարող ասել ինչու և ինչպես, հանկարծ սկսում է բազմանալ: Որքան էլ աննշան լինի, այն կարող է զարգացման հնարավորաթյուն պարունակել և դառնալ առասպելորեն բեղուն: Որոշ դեպքերում այդ պատկերը նույնիսկ այնքան աննշան է, որ ինձանից բացի ոչ մեկին ոչինչ չի ասում: Ես հեռու եմ վերացական բաներից և տեսություններ չեմ սիրում. մի օրինակ բերեմ:

Վանոն և Նիկոն. Էռլոմ Ախվլեդիանի

Վանոն, Նիկոն և որսորդությունը

Մի անգամ Նիկոն կարծում էր, որ Վանոն թռչուն է, իսկ ինքը` որսորդ:
Վանոն տխրել և մտածում էր. «Ի՞նչ անեմ, ախր ես թռչուն չեմ, ես Վանոն եմ»: Բայց Նիկոն չէր հավատում. գնեց մի երկփողանի հրացան և սկսեց երկնքին նայել: Սպասում էր, թե երբ պետք է Վանոն թռչի, որ ինքը սպանի նրան: Սակայն երկինքն այդպես էլ դատարկ մնաց:
Վանոն վախենում էր, որ հանկարծ իսկապես թռչուն կդառնա և վեր կբարձրանա, գրպաններում միշտ քար էր պահում, որ չթռչի, շատ էր ուտում, որ ծանրանա, չթռչի, չէր նայում ծիծեռնակներին, որ չսովորի թռչել, երկնքին չէր նայում, որ թռչելու ցանկություն չունենա: