Ես քմծիծաղով եմ նայում բարոյական ցանկացած կտրական ձևակերպման։ Սերգեյ Դովլաթով

Անիմաստ է սեխի բուրմունքի մասին պատկերացում ներշնչել մարդուն, որը տարիներով ծամել է իր կոշիկի քուղերը: 

Ես քմծիծաղով եմ նայում բարոյական ցանկացած կտրական ձևակերպման: Մարդը բարի է… Մարդը սրիկա է… Մարդը մարդու բարեկամն է, ընկերը և եղբայրը․․․ Մարդը մարդու համար գայլ է… Եվ այլն․․․

Մարդը մարդու համար ամեն ինչ է, ամեն ինչ, ինչ կկամենաք: Կախված հանգամանքների խաչաձևումից: Մարդն ընդունակ է ամեն ինչի՝ և՛ լավի, և՛ վատի: Ես տխուր եմ, որ այդպես է: Թող Աստված մեզ ամրություն ու խիզախություն տա: Իսկ ավելի լավ կլինի՝ ժամանակ ու վայրեր, որոնք կհանգեցնեն բարուն․․․

«Գլխավորը գրքում և կնոջ մեջ ոչ թե ձևն է, այլ բովանդակությունը». անգամ հիմա՝ կյանքի անհամար հիասթափություններից հետո, այս մտահանգումը ինձ թվում է տաղտկալի: Եվ առաջվա պես ինձ դուր են գալիս գեղեցիկ կանայք: 

Բալերով տիկինը։ Պիեռ Գամառա

Հղումը տես այստեղ։

Մթնշաղը, լռությունը, թռչունների ճռվողյունն ու տերևների բույրը մնացել են հիշողությանս մեջ՝ մալախիտե քողով ու ոսկեզօծ շողերով պարուրված: Ես ոտնաթաթերիս վրա էի պարտեզ մտնում: Ինձ թվում էր, թե ավելի գեղեցիկ վայր գոյություն չունի: Հենց որ մի ճրթոց լսվեր, նրանք կնկատեին ինձ ու դուրս կանեին…Ովքե՞ր…Նրանք: Չգիտեի: Անկասկած, ինչ-որ մեկը, որն ապրում էր այդ պարտեզում, ծառերի մեջ կորած այդ տանը: Որևէ տիկին, ոգի կամ դղյակի փերի՝ ում կարող էի պատկերացնել: Մինչդեռ ես չէի վախենում, միայն վռնդվելու մտքից էր սիրտս սեղմվում: Ինձ թվում էր, թե ավելի գեղեցիկ վայր գոյություն չունի: 

Պատերազմն ու փոքր ազգերը: Ջուբրան Խալիլ Ջուբրան

Քննարկման հղումն այստեղ։

Պատերազմն ու փոքր ազգերը

Մի մարգագետնում ոչխարն իր գառնուկի հետ արածում էր: Նրանց գլխավերևում արծիվն էր ճախրում` քաղցած ու հոշոտելու ցանկությամբ լի աչքերը գառնուկից չկտրելով: Եվ այն պահին, երբ պատրաստվում էր ավարը որսալու համար իջնել, մի ուրիշ արծիվ հայտնվեց` սավառնելով ոչխարի ու գառան գլխավերևում` իր ցեղակցի նման նայելով ագահ ընչաքաղցությամբ:
Դեմ առ դեմ գալով` կռվեցին այնքան, մինչև ողջ երկինքը լցրեցին իրենց վայրի ճիչերով:
Ոչխարը գլուխը վեր բարձրացրեց, զարմացած նայեց նրանց, ապա շրջվելով գառնուկի կողմը` ասաց.
– Նայիր, որդի՛ս, ինչ տարօրինակ է այս երկու պատվարժան թռչունների կռիվը: Մի՞թե նրանց ամոթ չէ, որ կռվում են: Այս լայնարձակ երկինքը մի՞թե բավարար չէ` խաղաղ ապրելու համար: Բայց դու աղոթիր, փոքրի՛կս, սրտանց աղոթիր Աստծուն, որ խաղաղություն ուղարկի քո թևավոր եղբայրներին:
Ու գառնուկն աղոթեց ամբողջ սրտով: