Եկատերինա Սադուր․ «Չարչարանաց․․․»․ հատված պատմվածքից

Մի քանի տարի առաջ Օպտինի անապատում մենք ապրում էինք ծերուկ Լևի խրճիթի սենյակներից մեկում, ուր վառարան կար ու պատուհանագոգին՝ լուսամփոփ։ Մարտ ամիսն էր՝ սառած ու սևացած ձյունով։ Ամսվա վերջին օրերն էին, և նոր-նոր սկսվել էր Չարչարանաց շաբաթը։ Առավոտյան և երեկոյան գնում էինք ժամերգության։ Երեկոյան ժամերգությանը երկար աղոթում էինք վանքի դատարկ կիսախավարում, և մինչ մեզնից մեկը մեղքերի թողություն էր խնդրում՝ կիսաձայն մրմնջոցով, մյուսն այնքան էր հետ գնում, որ բառերը լրիվ անվերծանելի էին դառնում։
Քնից առաջ հատկապես նկատելի էր լինում, թե ինչպես է տաքուկ անկյունում՝ սրբապատկերների առաջ, մեղմ, քնքուշ լույսով շողում վարդագույն, լռիկ կանթեղը։

Ինչպես խաղաղ պատրաստվել մահվան։ Ումբերտո Էկո

Apr 1995 , Milan: writer Umberto Eco with his typical pipe, during a book presentation in Feltrinelli bookshop

Վստահ չեմ, որ ինքնատիպ բաներ պետք է ասեմ, սակայն հարկ եմ համարում նշել, որ մարդկային էակի մեծագույն խնդիրներից մեկը մահվան հետ առճակատումն է: Կարծես թե խնդիրն ավելի բարդ է աթեիստների համար (Ինչպե՞ս կանգնել մեզ սպասվող ՈՉՆՉԻ առջև), բայց վիճակագրության համաձայն՝ այս խնդիրը ծառացած է նաև մի շարք հավատացյալների առջև, որոնք վստահաբար կրկնում են, որ մահվանից հետո կյանք կա, սակայն կարծում են, երկրային կյանքն այնքան հաճելի է, որ այն լքելն իսկապես ափսոս է: Այո՛, նրանք իսկապես փափագում են միանալ հրեշտակների երգչախմբին, բայց հնարավորինս՝ ուշ: Ակնհայտ է, որ առաջ եմ քաշում այն հարցը, թե ինչ է նշանակում ստեղծված լինել Մահվան համար կամ պարզապես ընդունել, որ բոլոր մարդիկ մահկանացու են: Հեշտ է սրա մասին խոսել, երբ խոսքը գնում է Սոկրատի մասին, բայց դժվար` երբ մեր մասին է: Ամենադժվարը կլինի այն պահը, երբ կգիտակցենք, որ տվյալ պահին դեռ գոյություն ունենք, իսկ դրան հաջորդող պահին`ոչ:

Ամպերի մասին։ Գրիգ

Փողոցով քայլելիս երբեք չես իմանա, թե ով կգտնի քեզ: Շրջանցիր ջրափոսերը, շատ ես մտածում, արդեն մոռացել ես տանդ հասցեն… Ձեռքերդ գրպաններումդ անցիր փողոցը, դու ճշմարտություն ես փնտրում, բայց քաղաքը շատ փոքր է քո փնտրածի համար: Քաղաքում կգտնես ագռավներ ու վախեր միայն… Զգույշ եղիր, քեզ լավ նայիր…

Չկա այդպիսի վայր` հեռու… Ռիչարդ Բախ

Ռե՜յ … (անգլ.` ճառագայթ): Շնորհակալ եմ, որ ինձ հրավիրեցիր ծննդյանդ տոնին: Քո տունը հազարավոր մղոններ հեռու է ինձնից, իսկ ես ճանապարհորդում եմ միայն առանձնահատուկ դեպքերում: Ռեյի ծննդյան օրը… սա հենց այդ դեպքերից է, և ես անհամբերությամբ սպասում եմ Քեզ հետ հանդիպմանը:
Ճանապարհ ընկա` վստահելով Կոլիբրիի սրտին, որին ես ու Դու հանդիպել էինք շատ վաղուց: Նա բարեհամբույր էր, ինչպես միշտ, բայց երբ նրան ասացի, որ փոքրիկ Ռեյը մեծացել է, և ես նվերով գնում եմ նրա ծնունդը շնորհավորելու, շատ զարմացավ: Մենք երկար ժամանակ լուռ էինք թռչում, և վերջապես նա շշնջաց.
«Ես քո ասածից շատ քիչ բան հասկացա, բայց ամենաանհասկանալին այն է, որ գնում ես ծնունդ»: