Նոբելյան մրցանակակիր՝ «ստեղծագործությունների համար, որոնցում համակցված են իր ժամանակի լայն ըմբռնումն ու կերպարաստեղծման բարձր արվեստը, և որը նպաստել է գերմանական գրականության վերածնմանը»:
Երբ արթնացա, թվաց, թե անհայտության մեջ եմ։ Թվում էր, թե լողում եմ խավարում, կարծես, ալարկոտ օրորվող, բայց երբեք չհոսող ջրի մեջ։ Ինչպես դիակ, որին ալիքներն ամենախորքերից դուրս են շպրտել ջրի երես։ Ու գնում էի մեղմ օրորվելով և չէի կարողանում գոնե մի հենարան գտնել այդ անլույս խավարում։ Ես չէի զգում ոչ ոտքերս, ոչ ձեռքերս, ասես, սեփականս չէին։ Լսողություն, տեսողություն, հոտառություն… դրանք էլ, կարծես անջատած լինեին։ Ոչինչ չէր երևում, չէր լսվում, ոչ մի հոտ անգամ չէր ուզում ինձ օգնել, միայն ծոծրակիս բարձի մեղմ հպումն էր պահպանում կապն իրականության հետ և զգում էի միայն գլուխս։ Մտքերս չափազանց պայծառ էին, չհաշված, որ փոքր- ինչ խամրում էին այն գլխացավից, որը սովորաբար ունենում ես, երբ հարամ է լինում քունդ։ Читать далее
Գրական ակումբ 